Młoty obrotowo-udarowe z uchwytami SDS-max (część II). Konstrukcja młotów SDS-max

Na rynku przeważnie spotyka się młoty kombi typu „L”, czyli z silnikiem zamontowanym prostopadle do osi wiercenia. Jednakże są dostępne konstrukcje z liniowym ułożeniem silnika i rękojeścią typu „D”.

 

Typowa tego typu maszyna składa się z następujących podstawowych części: (1) obudowy silnika i mechanizmów z rękojeścią główną, (2) komutatorowego silnika elektrycznego z wentylatorem chłodzącym, (3) przekładni zębatych z mechanizmami napędzającymi udar pneumatyczny i uchwyt mocujący narzędzia robocze, (4) mechanizmu udaru pneumatycznego, (5) ciernego sprzęgła przeciążeniowego lub jego elektronicznego odpowiednika, (6) obudowy przekładni i mechanizmu udaru pneumatycznego z pokrętłami zmiany funkcji roboczych młotka (tzw. druga część korpusu), (7) uchwytu

SDS-max, (8) zespołu włącznika i elektronicznych układów sterujących z kablem doprowadzającym prąd elektryczny do maszyny, (9) demontowanej rękojeści dodatkowej montowanej na obudowie przekładni w pobliżu uchwytu narzędziowego, (10) systemów antywibracyjnych, co oznacza w zależności od zaawansowania technicznego modelu: wahliwe zamontowanie rękojeści głównej, przeciwwagę mechanizmu udarowego, modyfikowane wykonanie mechanizmu udarowego i antydrganiowy uchwyt dodatkowy.

Korpus młotków jest przeważnie wykonany ze stopu aluminium, tylko niektóre jego części są z tworzywa sztucznego, np. dolna klapa dostępu do silnika. Dzięki temu elektronarzędzia te odznaczają się wysoką trwałością, obciążalnością i dokładnością pracy. Wykonanie aluminiowe, charakteryzując się dużą przewodnością cieplną, umożliwia efektywną wymianę ciepła z otoczeniem, co zabezpiecza mechanizmy narzędzia przed szkodliwym przegrzewaniem się. Korpus z odlewu aluminiowego zapewnia także dokładne i pewne osadzenie mechanizmów, czego efektem jest ich stabilna praca i zdolność do przenoszenia dużych obciążeń, a także zmniejszenie wibracji szkodliwych dla operatora. W każdym młotku bardzo istotną częścią jest rękojeść główna. Wykonana jest z tworzywa sztucznego i mieści w sobie włącznik oraz układy elektroniczne sterujące pracą maszyny. Obecnie rękojeści mają pokrycia gumowe lub tworzywowe, które tłumią wibracje, a także specjalne mocowanie antywibracyjne do korpusu, amortyzujące drgania wywołane udarami. Ważną częścią każdego młotka jest uchwyt dodatkowy, gdyż maszynami tymi pracuje się, trzymając je dwoma rękami. Umożliwia to bowiem efektywną aplikację udarów. W uchwycie dodatkowym montuje się także ogranicznik głębokości wiercenia z podziałką, stanowi go przeważnie plastikowy lub stalowy pręt o przekroju sześciokątnym. Bardziej zaawansowane technicznie młoty mają rękojeści dodatkowe amortyzowane, co zmniejsza wibracje przenoszone na dłonie operatora.

W omawianych maszynach jako napęd wykorzystuje się elektryczne silniki komutatorowe zasilane prądem zmiennym 230 V. Obecnie są już dostępne maszyny z bezszczotkowymi silnikami asynchronicznymi. Ważną cechą silników niektórych maszyn profesjonalnych jest zabezpieczenie ich wirników przed kurzem i pyłem specjalną żywicą. Jak wiadomo, maszyny te pracują przeważnie w środowisku zapylonym, a ponieważ są chłodzone powietrzem, pył oraz kurz zasysany jest do ich wnętrza i uszkadza uzwojenia silników i mechanizmy przekładni.

Istotny dla pracy tymi maszynami jest wydajny układ chłodzenia. Nie dopuszcza on do powstania wysokiej temperatury uzwojeń, a także chłodzi mechanizmy przekładni oraz udaru pneumatycznego. Dzięki niemu możemy wykonywać pracę przez dłuższy czas bez szkody dla elektronarzędzia. (Ciąg dalszy rozdziału o konstrukcji młotów w części III artykułu).