Istnieją dwie metody wiercenia w betonie otworów o średnicy powyżej 80 mm: z wykorzystaniem koronek (1) udarowych z uchwytem SDS-max lub wieloklin i (2) diamentowych. W artykule spróbujemy odpowiedzieć o polach zastosowań tych metod.

Aby bliżej przyjrzeć się specyfice wiercenia w betonie koronkami udarowymi i diamentowymi, przeprowadziliśmy wydajnościowy test tych narzędzi, wiercąc nimi otwory o średnicy 150 mm w betonie B50 o długości 5,5 oraz 10 mm. Wykorzystaliśmy do tego jednoczęściową koronkę udarową SDS-max o średnicy 150 mm napędzaną 11-kilgramowym młotem udarowo-obrotowym (energia pojedynczego udaru – 18 J) oraz koronkę diamentową do wiercenia na mokro o średnicy 152 mm napędzaną wiertnicą

2200-watową (obroty – 410/min). Czas wiercenia koronką udarową otworu o długości 5,5 cm wyniósł 2,36 min, a koronką diamentową – 1,4 min, zaś otworu o długości 10 mm odpowiednio – 10,02 min (koronką udarową) i 2,56 min (diamentową).

Jeśli porównamy czasy wiercenia, okazuje się, że w przypadku korony udarowej są one nieproporcjonalne, gdyż zgodnie z tempem wiercenia otworu o długości 5,5 cm otwór o długości 10 cm powinniśmy wywiercić w czasie 5,92 s, a nie 10,02 min. Przyczyną takiego opóźnienia jest konieczność opróżnienia koronki udarowej z urobku (rdzenia), co spowolnia operację wykonywania otworu tym narzędziem. W przypadku zastosowania korony diamentowej wiercenie było przeprowadzane w sposób ciągły, tj. bez przerw na opróżnianie jej z rdzenia.

 
Na podstawie dokonanych prób jest jasne, że wiercenie koroną diamentową jest bardziej wydajne niż koroną udarową. Tę metodę wiercenia wykorzystuje się do wykonywania otworów w betonie zbrojonym (żelbetonie), natomiast korona udarowa nie nadaje się wiercenia w takim materiale. Metoda ta sprawdza się szczególnie podczas wykonywania otworów o dużej głębokości, powyżej 10 cm, i średnicy (już od 45 mm), gdyż dzięki niej uzyskujemy o wiele większą wydajność pracy niż w wypadku użycia koron udarowych. Jakość wykonanych otworów też jest wyższa niż w przypadku koron udarowych.

Warto tu wspomnieć, że korony diamentowe do wiercenia na mokro nie powodują zapylenia miejsca pracy jak korony udarowe, co jest ich następną ważną zaletą, zaś samą wiertnicą pracuje się o wiele lżej niż młotem udarowo-obrotowym: rola użytkownika sprowadza się do wywierania posuwu za pomocą odpowiedniej dźwigni, przy czym nie jest on narażony na drgania, tak jak operator młota elektropneumatycznego. Z wyżej wymienionych powodów, naszym zdaniem, przy uwzględnieniu wymogu wysokiej wydajności pracy wykorzystanie udarowych koron jest bardziej stosowne do wykonywania płytkich otworów, tj. do ok. 10 cm, o średnicy powyżej 80 mm. Niewątpliwie, zaletą tej metody jest stosunkowo szybkie przygotowanie narzędzi do pracy, czego nie można powiedzieć o wiertnicy koronowej, gdyż wymaga ona użycia stojaka i jego zamocowania do elementu obrabianego przez zakotwienie, a jeśli taki element jest gładki, użycia pompy wytwarzającej podciśnienie, co znacznie ułatwia i skraca operację przygotowania urządzenia do pracy. Warto tu wspomnieć, że na Zachodzie odchodzi się od użycia młotów udarowo-obrotowych do wiercenia otworów przelotowych w betonie i żelbetonie o średnicach od 12 mm, gdyż powodują one mikropęknięcia elementów konstrukcyjnych budynków, co zmniejsza ich wytrzymałość. Urządzenia te są zastępowane przez wiertnice diamentowe, które nie generują udarów, a więc nie powodują takich mikropęknięć.