Technika wykonywania spoin metodą MIG

Spawanie metodą MIG (Metal Inert Gas) polega na spawaniu elektrodą topliwą w postaci ciągłego gołego drutu w osłonie gazów obojętnych.

Przy spawaniu półautomatycznym elektrodą topliwą w osłonie gazów ochronnych metodą MIG ściegi układa się tak samo jak przy spawaniu elektrodą otuloną. Dla zapewnienia dobrej osłony gazowej (hel lub argon) odległość dyszy od jeziorka powinna wynosić nie więcej niż 10–15 mm. Zmniejszenie tej odległości powoduje szybsze zanieczyszczanie się dyszy odpryskami metalu. Zmniejsza się wówczas średnica dysz, a to powoduje zakłócenia w osłonie gazowej. Zbyt duża odległość dyszy od jeziorka ciekłego metalu powoduje zwiększenie wolnego wylotu

(odległość między dyszą prądową a materiałem spawanym), a to z kolei naraża spoinę na zbyt słabą osłonę gazową i powoduje jej porowatość. Łuk zasilany jest prądem stałym i elektroda podłączona jest do bieguna dodatniego. Tą metodą można spawać półautomatycznie lub automatycznie drutem o średnicy od 0,8 do 2,4 mm.

Wielkość natężenia prądu wynosi od 100 do 175 A na 1 mm średnicy elektrody. Praktycznie metodą MIG spawa się obecnie blachy powyżej 4 mm jednostronnie lub dwustronnie, ukosując na „V” lub „X”. Przy spawaniu dwustronnym można blach nie ukosować. Uchwyt należy prowadzić od strony lewej do prawej (dla osób praworęcznych, dla leworęcznych – odwrotnie), utrzymując go prawie prostopadle do powierzchni blach. Blachy o grubości do 4 mm w pozycji pionowej spawa się metodą z góry do dołu, natomiast powyżej 4 mm z dołu do góry. Spawanie w pozycji przymusowej należy dokonać łukiem krótkim, wykonując nieznaczne ruchy zakosowe od krawędzi do krawędzi blach. Spoiny pachwinowe w pozycji pionowej wykonuje się taką samą techniką jak spoiny czołowe blach grubych (zakosowo). Spoiny pachwinowe w pozycji nabocznej, jak i spoiny w pozycji naściennej wykonuje się ściegami prostymi i wąskimi, bez ruchów zakosowych. Spoiny punktowe mają zastosowanie przy montażu konstrukcji stalowych i w tym właśnie przypadku można zwiększyć natężenie prądu, celem wtopienia się w krótkim czasie w materiał poszycia blach aluminiowych. Spawanie metodą MIG jest w pełni docenioną i pod względem szybkości wykonania spoin znacznie korzystniejszą metodą niż metoda TIG. Wybór metody zależy od cech konstrukcji do spawania.

ZOBACZ TAKŻE
guest
0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments

Perfekcyjne okleinowanie z użyciem Festool CONTURO KA 65 (część V)

W niniejszym odcinku „Festool radzi” zajmujemy się praktycznym zastosowaniem ręcznej okleiniarki Festool CONTURO KA 65. Dotychczas omówiliśmy ogólne zasady posługiwania się tym urządzeniem i potrzebnym wyposażeniem systemowym. Wykonaliśmy oklejanie i obróbkę krawędzi elementu prostoliniowego oraz łuku zewnętrznego. W aktualnej części piątej wykonamy naklejanie obrzeża na element o krawędzi z łukiem kołowym zewnętrznym, a następnie wewnętrznym.

Dotychczas omawialiśmy oklejanie elementów wykonanych z płyty wiórowej, używając obrzeży z tworzyw sztucznych. W przypadku innych materiałów należy nieco skorygować tok postępowania. Na przykład płyta stolarska (fot. 1.) ze względu na znacznie mniejszą porowatość przekroju wymaga nakładania mniejszej ilości

kleju. Okleiniarka CONTURO KA 65 umożliwia szybką zmianę tego ustawienia za pomocą panelu sterowania (fot. 2.). Dokonane zmiany są od razu widoczne na czytelnym wyświetlaczu (fot. 3.).

Ze względu na to, że płaszczyzna elementu jest oklejona fornirem naturalnym, jego krawędzie oklejamy również takim samym fornirem o grubości 0,6 mm (fot. 4.). Po odcięciu nadmiaru długości obrzeża z obu stron, przystępujemy do frezowania wyrównującego krawędź (fot. 5.). Do tej operacji bardzo dobrze nadaje się frezarka OFK 700 EQ z frezem prostym do wyrównywania. Cienki fornir nie wymaga frezowania zaokrąglającego, a jedynie lekkiego załamania i dogładzenia krawędzi. Czynności te wykonujemy przy użyciu klocka szlifierskiego HSK 80×133 H z zamocowanym papierem ściernym Rubin 2 o granulacji P120 (fot. 6. i 7.).

Po wykończeniu krzywoliniowej krawędzi elementu (fot. 8.) w analogiczny sposób oklejamy i wykańczamy jego krawędź prostoliniową oraz narożnik (fot. 9.).

Jak widać, łuki zewnętrzne (o promieniu powyżej 30 mm) są dość łatwe do oklejania i wykańczania. Te o nieco mniejszym promieniu wymagają odpowiedniego doboru obrzeża. Trudniejszym zagadnieniem jest oklejanie łuków wewnętrznych, szczególnie tych o małych promieniach. Okleiniarka CONTURO KA 65 dzięki możliwości zmniejszenia prędkości przesuwu z 4 m/min do 2 m/min oraz odpowiedniemu wyprofilowaniu korpusu maszyny pozwala na pracę już w takich przypadkach, gdy promień łuku jest większy od 50 mm (fot. 10.). Zmiany prędkości przesuwu dokonujemy poprzez jednokrotne naciśnięcie przycisku znajdującego się w rękojeści maszyny (fot. 11.). Na wyświetlaczu pojawia się wtedy oznaczenie wolniejszej prędkości (fot. 12.).

Łuki wewnętrzne wymagają również doboru odpowiednio elastycznego obrzeża (fot. 13.). Dalsze kroki mające na celu wykończenie krawędzi (fot. 14.) są analogiczne do omawianych już wcześniej, również w przypadku połączenia łuku wewnętrznego i krawędzi prostoliniowej (fot. 15.). Przedstawione warianty oklejania elementów prosto- i krzywoliniowych przy użyciu systemowej okleiniarki CONTURO KA 65 nie wyczerpują wszystkich możliwości jej wykorzystania. Omówieniem innych przypadków zajmiemy się w szóstej części niniejszego artykułu, który opublikujemy w następnym wydaniu „Gazety Narzędziowej”.

ZOBACZ TAKŻE
guest
0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments
copyright 2025 portalnarzedzi.pl | wykonanie monikawolinska.eu