Przewodowe wiertarki bezudarowe (część II e). Konstrukcja

Wszystkie części wiertarki integruje ze sobą obudowa (korpus), czyniąc z niej jedną funkcjonalną całość.

Jeśli wziąć pod uwagę kształt obudowy, rozróżnia się następujące rodzaje wiertarek: pistoletową (niektórzy wymieniają także pistoletową z rękojeścią dodatkową jako odrębną kategorię), typu „D”, krzyżową oraz kątową. Korpusy mogą być: (1) jednorodne z tworzywa sztucznego oraz (2) dwuczęściowe, a więc składające się z (a) tworzywowej obudowy silnika z profilowaną rękojeścią główną oraz z (b) aluminiowej obudowy przekładni. Pierwsze z wykonań mają przeważnie wiertarki o małej mocy do ok. 500 watów. Elektronarzędzia posiadające

drugie wykonanie odznaczają się wysoką trwałością, obciążalnością i dokładnością pracy. Korpus z odlewu aluminiowego zapewnia efektywne chłodzenie mechanizmów oraz dokładne i pewne ich osadzenie. Efektem tego jest stabilna praca i zdolność do przenoszenia dużych obciążeń, a także zmniejszenie wibracji szkodliwych dla operatora. Obie obudowy dwuczęściowego korpusu są zespolone mocno za pomocą śrub oraz wkrętów i tworzą jedną całość funkcjonalną, czyli wiertarkę. Jeśli chodzi o tzw. część tworzywową, istotne dla niej jest ergonomiczne ukształtowanie rękojeści głównej oraz odpowiednie rozmieszczenie włączników oraz przełącznika kierunku obrotów. Obecnie rękojeści mają specjalne pokrycia gumowe lub tworzywowe, które tłumią wibracje (tzw. Soft grip). Ważną częścią każdej wiertarki bezudarowej jest uchwyt dodatkowy. Umożliwia on dokładną pracę. W uchwycie montuje się także ogranicznik głębokości wiercenia z podziałką, stanowi go przeważnie plastikowy lub stalowy pręt przekroju sześciokątnym.