Przewodowe wiertarki bezudarowe (część II c). Konstrukcja

Zakończenie wrzecion wiertarek bezudarowych jest gwintowane, aby móc je wyposażać w tzw. uchwyty wiertarskie umożliwiające mocowanie wierteł lub innych narzędzi z chwytami walcowymi oraz sześciokątnymi.

Wielkość gwintu wrzeciona jest ważnym parametrem maszyn, ponieważ informuje użytkowników o tym, jaki uchwyt wiertarski nadaje się do danej maszyny. Najbardziej popularne gwinty wrzecion to: 3/8” x 24 UNF, 1/2” x 20 UNF i 5/8” x 16 UNF. Obecnie produkuje się bardzo wiele różnych uchwytów do wiertarek o określonym zakresie stosowania oraz obciążalności momentem obrotowym. Generalnie, można je podzielić na: kluczykowe (zębate) i bezkluczykowe (zwane szybkozaciskowymi lub szybkomocującymi). Ważnym

parametrem uchwytów jest zakres mocowanych w nich narzędzi (wierteł). 

W obecnie dostępnych tego typu akcesoriach, stosowanych w wiertarkach bezudarowych, można mocować narzędzia z chwytami o średnicy od 1 do 16 mm, przy czym w maszynach wykorzystuje się uchwyty o zakresach: 1-13 mm, 1,5-13 mm i 3-16 mm. Uchwyty umożliwiające aplikację wysokich momentów obrotowych są wykonane z mocniejszych materiałów i odporne na duże przeciążenia. Ich szczęki, żeby nie ulegały szybkiemu zużyciu, wykonuje się z węglików spiekanych. W niektórych wiertarkach bezudarowych dużej mocy wykorzystuje się uchwyty na stożek Morse’a MK2 i MK3.
Niektóre z omawianych elektronarzędzi mają na końcu wrzeciona sześciokątny otwór 1/4”, przeznaczony do bezpośredniego montowania w nim bitów. Jednakże narzędzia te mocuje się przeważnie w uchwytach wiertarskich, bezpośrednio lub korzystając z dodatkowego uchwytu pośredniczącego (tzw. uchwytu z sześciokątnym napędem 1/4”).