Przewodowe wiertarki bezudarowe (część II b). Konstrukcja

Każda wiertarka ma przekładnię zębatą służącą do zmniejszenia obrotów silnika (w przypadku jednostek komutatorowych na prąd zmienny 230 V z ok. 25.000-30.000 min-1 do maksymalnie 4000 min-1) i odpowiednio do zwiększenia momentu obrotowego jego wirnika.

Moment ten zależy od mocy zastosowanego silnika. Obecnie wiertarki bezudarowe produkuje się z przekładniami jedno- dwu-, czterobiegowymi. Dzięki temu można dobrać odpowiednią prędkość i moment obrotowy do wykonywanej operacji wiercenia lub np. mieszania. Obecnie są dostępne wykonania wiertarek bezudarowych z przekładniami planetarnymi, które mają o wiele mniejsze wymiary niż tradycyjne przekładnie zębate.

Łożyska w wiertarce służą do mocowania elementów obracających się, a więc wirnika silnika, wałków przekładni i wrzeciona. Wykorzystuje się do tego łożyska toczne: kulkowe i igiełkowe. Ich mocne osadzenie jest niezwykle ważne z punktu widzenia precyzji i stabilności pracy mechanizmów tych maszyn. Wiertarki bezudarowe profesjonalne charakteryzują się bardzo pewnym osadzeniem łożysk, a zatem ich części mechanicznych.

Niektóre wiertarki bezudarowe o dużej mocy nominalnej, tj. od ok. 800 watów, i odznaczające się wysokim momentem obrotowym wyposaża się w sprzęgło przeciążeniowe. Jest ono integralną częścią mechanizmów przekładni. Jego zadaniem jest odłączenie napędu od wiertła w przypadku jego zakleszczenia się w obrabianym materiale. Spełnia ono także dwie podstawowe funkcje: chroni operatora przed urazem wywołanym uderzeniem maszyną obracającą się wokół osi wiertła, a także zabezpiecza silnik przed przeciążeniem mogącym spowodować spalenie jego uzwojeń.