Przewodowe wiertarki bezudarowe (część II a). Konstrukcja
Grupa użytkowników wiertarek bezudarowych jest dość duża: od fabryk i warsztatów zajmujących się obróbką metali oraz tworzyw sztucznych, montażem i serwisowaniem maszyn i urządzeń, wykonywaniem różnych instalacji, zabudów itp. do zakładów stolarskich i meblarskich.
Wiertarki bezudarowe to maszyny klasy profesjonalnej przemysłowej lub rzemieślniczej. Obecnie nie produkuje się tego typu elektronarzędzi markowych przeznaczonych dla majsterkowiczów i gospodarstw domowych, bo tacy użytkownicy potrzebują maszyn bardziej uniwersalnych, czyli np. wiertarek udarowych.
Typowa tego typu maszyna posiada następujące podstawowe zespoły i części:
- silnik elektryczny,
- wentylator chłodzący,
- przekładnię zębatą,
- łożyska,
- wiertarski uchwyt samocentrujący,
- kabel zasilający,
- elektronikę optymalizującą zasilanie akumulatorowe,
- przewód zasilający,
- obudowę (jedno- lub dwuczęściową) z rękojeścią główną,
- uchwyt dodatkowy.
W wiertarkach bezudarowych przewodowych stosuje się elektryczne silniki komutatorowe zasilane jednofazowym prądem zmiennym 230 V lub bezszczotkowe indukcyjne silniki, które mają zasilanie mocno modyfikowane. Jego układ składa się z prostownika zamieniającego prąd zmienny z sieci na stały i mikrofalownika ponownie zamieniającego go na zmienny o odpowiednio dobranych parametrach. W silnikach komutatorowych na prąd zmienny niekiedy instalowane są tzw. samoodłączające się szczotki węglowe, a więc mające mechanizm, który przypadku dużego ich zużycia odłącza je od komutatora. Chroni on w ten sposób komutator przed zetknięciem z mocowaniem szczotek, które powoduje jego uszkodzenie.
Na wrzecionie wirników zamontowany jest wentylator służący do chłodzenia silnika i mechanizmów wiertarki. Jego zadaniem jest nie tylko niedopuszczenie do powstania wysokiej temperatury uzwojeń silnika, lecz także odbieranie ciepła od mechanizmów przekładni. Dzięki temu możemy wykonywać pracę przez dłuższy czas bez szkody dla elektronarzędzia.
