Stopa szlifierska jest bardzo istotnym zespołem szlifierek oscylacyjnych, który za pośrednictwem cienkiego papieru ściernego styka się z powierzchnią obrabianą.

 

Stopa jest częścią wymienną, bo ulegającą zużyciu. Niektóre maszyny dostępne na rynku wyposażone są dwie różne zamienne stopy o różnych kształtach, np. prostokątnych czy trójkątnych (do szlifowania w trudno dostępnych miejscach). Stopy szlifierek oscylacyjnych wykonuje się przeważnie z mocnego i odpornego na ścieranie tworzywa sztucznego. Jak już wspominaliśmy, posiadają one specjalne kanaliki służące do odsysania pyłu szlifierskiego. Ich najważniejszym elementem jest mocowanie arkusza papieru lub płótna ściernego. Obecnie stosuje się dwa systemy montowania tego typu ściernic: na rzepy lub za pomocą zacisków.

Niektóre z modeli szlifierek oscylacyjnych wyposażone są w oba te systemy, co ułatwia stosowanie arkuszy ściernych. Nadmieniamy, że w przypadku mocowania rzepowego arkusze muszą mieć naklejone na swoim spodzie włókna łączące się z tzw. rzepami stopy. Jeśli chodzi o wymiary papierów, to odpowiadają one wymiarom stóp. Przy tym nie mogą być mniejsze, aby nie szlifować „gołą” stopą, co prowadzi do jej zniszczenia. W przypadku mocowania na zaciski papiery są nieco większe niż stopy. Ich tzw. naddatek rozmiarowy służy bowiem do mocowania w zaciskach. Obecnie stopy prostokątne stosowane w szlifierkach oscylacyjnych mają następujące wymiary (po analizie podanych przez producentów wartości da się wyróżnić sześć typoszeregów wymiarów): (1. typoszereg) 80 x 130 mm, (2.) 85 x 185 mm, 90 x 187 mm, 93 x 175 mm, 92 x 182 mm, 93 x 185 mm, 92 x 190 mm, (3.) 93 x 230 mm, (4.) 100 x 110 mm, 100 x 112 mm, (5.) 112 x 223 mm, 114 x 228 mm, 114 x 227 mm, 115 x 227 mm, 115 x 225 mm, 115 x 229 mm, (6.) 112 x 236 mm. Podobieństwo wymiarowe stóp szlifierek oscylacyjnych ułatwia dobranie do nich odpowiednich arkuszy papierów i płócien ściernych.

Włącznik szlifierki oscylacyjnej znajduje się w jej części chwytowej lub w rękojeści głównej. Elektronarzędzia te są wyposażane tylko w regulację częstotliwości oscylacji, która w zasadzie sprowadza się do regulacji obrotów ich silników. Ich wielkość nastawia się za pomocą specjalnego pokrętła umieszczonego w ich obudowie. Dzięki tej regulacji możemy dobrać odpowiednią częstotliwość oscylacji do danej operacji szlifierskiej. Nie ma potrzeby w szlifierkach oscylacyjnych montować ani systemu antyprzeciążeniowego, ani ogranicznika prądu rozruchowego, bo urządzenia te wyposaża się w silniki o stosunkowo małych mocach.

Ponieważ silnik szlifierek oscylacyjnych jest ustawiony pionowo, czyli prostopadle do płaszczyzny szlifowania, lub poziomo (szlifierki delta), ich obudowa mieści jednostkę napędową i przekładnię oraz mechanizm mimośrodowy. Oczywiście, musi ona być odpowiednio ukształtowana, aby umożliwiała uchwycenie elektronarzędzia i pracę nim. W małych szlifierkach oscylacyjnych część chwytową stanowi odpowiednio profilowana część górna korpusu, zaś w delta – większość jego powierzchni. Maszyny większe mają rękojeść główną i dodatkową, za pośrednictwem których operuje się nimi. Na rynku dostępne są także szlifierki oscylacyjne przeznaczone do intensywnego szlifowania, które mają obudowę przekładni z aluminium. Takie wykonanie odznacza się bardzo wysoką trwałością i dokładnością pracy mechanizmów. Warto tu wspomnieć, że niektórzy producenci stosują specjalne systemy, które amortyzują wibracje i zmniejszają ich transmisję do rąk operatora. Jest to bardzo ważne z powodów zdrowotnych, gdyż elektronarzędzia te generują dość duże wibracje, które mogą być przyczyną choroby białych rąk.
Energię elektryczną do szlifierek oscylacyjnych doprowadza się za pomocą kabla z końcówką umożliwiającą podłączenie go do standardowego gniazda elektrycznego. Kabel ten zamontowany w na końcu rękojeści głównej maszyny.