Przecinarki do metalu (część II). Konstrukcja

Typowe tego typu elektronarzędzie ma dwa podstawowe podzespoły: (1) głowicę do cięcia z elektrycznym napędem tarczy tnącej oraz (2) stolik do cięcia służący także do ustawiania maszyny np. na stole warsztatowym.

Głowica do cięcia składa się z: (1) silnika elektrycznego, (2) wentylatora chłodzącego, (3) jednobiegowej zębatej przekładni (przeważnie jednostopniowej), (4) łożysk, (5) gwintowanego wrzeciona z kołnierzami do mocowania tarcz, (6) mechanizmu blokady wrzeciona, (7) głównej nieruchomej osłony tarczy, (8) odchylanej osłony tarczy, (9) włącznika, (10) elektronicznych układów sterowania, (11) ramienia z obudową silnika i rękojeścią główną i (12) przewodu zasilającego.
Przecinarki wyposaża się wyłącznie

w elektryczne silniki komutatorowe zasilane jednofazowym prądem zmiennym 230 V. Często instaluje się w nich tzw. samoodłączające się szczotki węglowe, które zabezpieczają komutator przez uszkodzeniem na skutek zetknięcia się z ich mocowaniem, do którego dochodzi w wyniku zużycia tych elementów.

Ponieważ przecinarki pracują w środowisku zapylonym, ich wirniki zabezpiecza się specjalnymi żywicami przed działaniem kurzu i pyłu szlifierskiego. Na wrzecionie wirnika zamontowany jest wentylator służący do chłodzenia maszyny. Jego podstawowym zadaniem jest niedopuszczenie do powstania wysokiej temperatury uzwojeń silnika oraz częściowe chłodzenie mechanizmów przekładni.
Każda przecinarka ma jednobiegową i przeważnie jednostopniową przekładnię zębatą redukującą prędkość obrotową silnika, ponieważ jej obroty muszą mieć wartość ok. 3600-3800/min w przypadku cięcia tarczami korundowymi i 1000-1300/min w wypadku cięcia piłami tarczowymi z węglikami spiekanymi, aby proces cięcia metali był optymalny. Bardzo istotne w konstrukcji tych maszyn są łożyska. Służą one do mocowania elementów obracających się, a więc wirnika silnika i wrzeciona. Wykorzystuje się do tego celu łożyska kulkowe. Ich mocne osadzenie jest niezwykle ważne z punktu widzenia precyzji i stabilności pracy mechanizmów tych maszyn, a także ich trwałości.
Wrzeciona przecinarek mają wewnętrzny otwór gwintowany, aby móc za pomocą specjalnych kołnierzy oraz śrub montować osprzęt do cięcia. Większość maszyn spotykanych na rynku przystosowana jest do pracy korundowymi tarczami o średnicy zewnętrznej 355 mm i wewnętrznej 25,4 mm (1”). Ich montaż ułatwia blokada wrzeciona. Jak nazwa wskazuje, służy ona do unieruchomienia wrzeciona i przez to pozwala na mocne dokręcenie ściernicy. W przypadku przecinarek na piły tarczowe system mocowania jest analogiczny. Są tego typu maszyny, w których można wykorzystać oba rodzaje osprzętu, np. Marcrist Extreme 355.
Tarcza do cięcia w przecinarkach posiada dwie osłony: (1) główną, tj. na stale przymocowaną do obudowy zespołu napędowego, (2) ruchomą dolną, która w czasie wykonywania ruchu piłą do dołu odsłania ją, umożliwiając cięcie (tak jak w ukośnicach). Taka konstrukcja umożliwia bezpieczną pracę maszyną.

Włącznik w przecinarkach montowany jest w rękojeści głównej, aby operowanie nimi było łatwe. Takie jego usytuowanie umożliwia włączanie w momencie rozpoczęcia wykonywania cięcia i wyłączanie zaraz po jego zakończeniu.
Omawiane urządzenia wyposaża się wyłącznie w elektroniczny układ ograniczający prąd rozruchu. Jego działanie polega na ograniczeniu wartości prądu rozruchowego i ochronie silnika elektronarzędzia przed spaleniem oraz sieci elektrycznej przed nadmiernym przeciążeniem. Jest on bardzo ważnym układem, ponieważ w przecinarkach stosuje się komutatorowe silniki prądu zmiennego o mocy od 1500 do 3000 watów. Jednostki te mają tę właściwość, że w czasie rozruchu pobierają bardzo duży prąd, co jest szkodliwe zarówno dla uzwojeń, bo powoduje szybki wzrost ich temperatury przy stosunkowo małych obrotach oraz niewielkim chłodzeniu, jak i dla instalacji elektrycznej doprowadzającej energię do maszyny. Czasami nawet prąd ten jest przyczyną zadziałania bezpieczników. Takie układy jak Constant-Electronic, stabilizujący parametry pracy pod zmiennym obciążeniem, czy regulacja prędkości obrotowej są w omawianych maszynach zbędne ze względu na bardzo krótki czas ich działania (cięcie trwa do ok. 10-20 s), wąski zakres aplikacji oraz pracę praktycznie wyłącznie jednym rodzajem tarcz. Stąd parametry pracy tych urządzeń są łatwe do optymalizacji. Wykonuje ją producent, czego konsekwencją

jest bardzo prosta obsługa przecinarek.

Zespół tnący wraz napędem umocowany jest na wahliwym ramieniu zamocowanym za pomocą trzpienia w stoliku do cięcia. Obudowa silnika i rękojeść główna są wykonane z tworzywa sztucznego, zaś obudowa przekładni z odlewu aluminiowego lub stalowego. Dzięki temu uzyskuje się bardzo pewne łożyskowane mocowanie mechanizmów przecinarki. Efektem takiej konstrukcji jest stabilna praca i zdolność do przenoszenia przez omawiane maszyny dużych obciążeń.
Energię elektryczną do przecinarek doprowadza się za pomocą kabla z końcówką umożliwiającą podłączenie go do standardowego gniazda elektrycznego. Kabel ten zamontowany jest w części napędowej maszyny. Stolika do cięcia składa się przeważnie z następujących części: trzpieniowego mocowania ramienia z zespołem piły z silną sprężyną, czterech nóżek służących do ustawiania maszyny, obracanej rowadnicy w zakresie 0-45°, imadła mocującego.
Ramię z zespołem piły jest zamocowane do stolika za pomocą trzpienia, który umożliwia jego pochylanie w celu wykonywania cięcia. Na trzpieniu zamontowana jest silna sprężyna, która po dokonaniu cięcia automatycznie odchyla piłę do góry. W stoliku zmontowana jest prowadnica elementów ciętych. Można ją obracać w zakresie 0-45° i każdą z kątowych pozycji blokować śrubami w celu wykonywania cięć ukośnych. Do prowadnicy elementy obrabiane montuje się za pomocą imadła przesuwanego za pośrednictwem mechanizmu śrubowego zkorbką.