Piły otwornice (część III). Praca otwornicą

Przypomnijmy, praca wiertła polega na zamianie na wióry lub skruszeniu całego materiału otworu. Natomiast otwornica, wycinając wąski rowek po okręgu (okrągły rzaz), „zamienia” na wióry lub okruchy tylko bardzo niewielką część wykonywanego otworu. Stąd różnica pomiędzy jej pracą i pracą wiertła sprowadza się do różnic w działaniu między piłami a wiertłami krętymi. Dlatego przy wykonywaniu otwornicą większych otworów, tj. co najmniej o średnicy 14 mm, potrzeba do jej napędu mniej energii niż do napędu wiertła. Piła otworowa jest więc ekonomiczniejsza od wiertła przy wykonywaniu takich otworów,

a ponadto zapewnia szybsze postępy w pracy, czyli ma większą wydajność. Jest szczególnie polecana do wykonywania otworów przelotowych w cieńszych elementach (o grubości do 38-45 mm), np. blachach i płytach, bo wtedy jest najbardziej wydajna i ekonomiczna. Przy wykonywaniu głębszych otworów przelotowych, tj. o głębokości większej niż długość narzędzia (maksymalnie 45 mm), należy wybrać wycięty rdzeń i następnie wznowić pracę otwornicą. Ponieważ ma ona wiertło centrujące, można łatwo i dokładnie wykonywać nią otwory w elementach kształtowych, np. w rurach czy profilach aluminiowych.

Jednakże, aby była ona narzędziem wydajnym i ekonomicznym, wymaga prawidłowego stosowania. Dlatego powinna być napędzana odpowiednim elektronarzędziem, dysponującym odpowiednią siłą i obrotami.

Istotne dla posługiwania się otwornicami jest zapewnienie im odpowiednich obrotów, czyli prędkości skrawania. Są one zależne od obrabianego materiału, średnicy narzędzia i warunków pracy. Generalnie można powiedzieć, że istnieją dwie podstawowe zasady dobierania prędkości: (1) im większa średnica otwornicy, tym pracujemy nią wolniej; (2) im miększy materiał obrabiany, tym piłą otworową pracujemy szybciej (zob. szczegółowy wykaz prędkości obrotowychotwornic).