Technika wykonywania spoin metodą MIG

Autor: HS

Spawanie metodą MIG (Metal Inert Gas) polega na spawaniu elektrodą topliwą w postaci ciągłego gołego drutu w osłonie gazów obojętnych.

Przy spawaniu półautomatycznym elektrodą topliwą w osłonie gazów ochronnych metodą MIG ściegi układa się tak samo jak przy spawaniu elektrodą otuloną. Dla zapewnienia dobrej osłony gazowej (hel lub argon) odległość dyszy od jeziorka powinna wynosić nie więcej niż 10–15 mm. Zmniejszenie tej odległości powoduje szybsze zanieczyszczanie się dyszy odpryskami metalu. Zmniejsza się wówczas średnica dysz, a to powoduje zakłócenia w osłonie gazowej. Zbyt duża odległość dyszy od jeziorka ciekłego metalu powoduje zwiększenie wolnego wylotu

(odległość między dyszą prądową a materiałem spawanym), a to z kolei naraża spoinę na zbyt słabą osłonę gazową i powoduje jej porowatość. Łuk zasilany jest prądem stałym i elektroda podłączona jest do bieguna dodatniego. Tą metodą można spawać półautomatycznie lub automatycznie drutem o średnicy od 0,8 do 2,4 mm.

Wielkość natężenia prądu wynosi od 100 do 175 A na 1 mm średnicy elektrody. Praktycznie metodą MIG spawa się obecnie blachy powyżej 4 mm jednostronnie lub dwustronnie, ukosując na „V” lub „X”. Przy spawaniu dwustronnym można blach nie ukosować. Uchwyt należy prowadzić od strony lewej do prawej (dla osób praworęcznych, dla leworęcznych – odwrotnie), utrzymując go prawie prostopadle do powierzchni blach. Blachy o grubości do 4 mm w pozycji pionowej spawa się metodą z góry do dołu, natomiast powyżej 4 mm z dołu do góry. Spawanie w pozycji przymusowej należy dokonać łukiem krótkim, wykonując nieznaczne ruchy zakosowe od krawędzi do krawędzi blach. Spoiny pachwinowe w pozycji pionowej wykonuje się taką samą techniką jak spoiny czołowe blach grubych (zakosowo). Spoiny pachwinowe w pozycji nabocznej, jak i spoiny w pozycji naściennej wykonuje się ściegami prostymi i wąskimi, bez ruchów zakosowych. Spoiny punktowe mają zastosowanie przy montażu konstrukcji stalowych i w tym właśnie przypadku można zwiększyć natężenie prądu, celem wtopienia się w krótkim czasie w materiał poszycia blach aluminiowych. Spawanie metodą MIG jest w pełni docenioną i pod względem szybkości wykonania spoin znacznie korzystniejszą metodą niż metoda TIG. Wybór metody zależy od cech konstrukcji do spawania.

Autor: pins

Do wykonywania otworów przelotowych w betonie o średnicy 45-80 mm można z powodzeniem użyć wierteł przebiciowych SDS-max. Zapewniają one szybkie postępy w pracy oraz są proste w montażu i stosowaniu.

Otwory o średnicy 45-80 mm w betonie możemy wykonywać przy użyciu aż trzech narzędzi: wierteł przebiciowych SDS-max, koronek udarowych SDS-max oraz koron diamentowych. Można więc postawić pytanie, które z tych narzędzi wybrać? Wadą koron udarowych jest konieczność opróżniania ich z urobku, co znacznie spowalnia pracę. Zaś podczas stosowania koronek diamentowych konieczny jest praco- i czasochłonny montaż wiertnicy. Natomiast wiertło przebiciowe montuje

się łatwo w uchwycie młota obrotowego SDS-max, a proces wiercenia nim prowadzi się szybko i bez zbędnych przerw. To właśnie prostotą użycia góruje ono na koronami udarową i diamentową. Jednakże ma ograniczony zakres stosowania, maksymalnie do otworów o średnicy 80 mm.

Przyjrzyjmy się zatem budowie wiertła przebiciowego, korzystając z przykładu tego typu narzędzi dostępnych na rynku. W ich konstrukcji połączono pewne cechy korony i wiertła. Wiertła przebiciowe mają bowiem ostrze prowadzące oraz okrągłą głowicę przypominającą koronę, wyposażoną w kołki z węglików spiekanych służące do kruszenia betonu. Głowica ta ma duże otwory (przeważnie trzy) przeznaczone do odprowadzania urobku i jest połączona ze spiralą, zwaną ślimakiem, podobną do stosowanych w wiertłach udarowych. W wiertłach przebiciowych stosuje się standardowe uchwyty mocujące SDS-max oraz wieloklin.

Zasadą pracy wiertło przebiciowe przypomina bardziej klasyczne wiertło udarowe, gdyż najpierw kruszy ono materiał obrabiany, a następnie ślimakiem odprowadza urobek na zewnątrz wierconego otworu. Warto tu zwrócić uwagę, że beton czy kamień kruszony jest głowicą wiertła przebiciowego na większe kawałki niż w przypadku wierteł udarowych, tj. nawet o przekroju ok. 1-1,5 cm. Dzięki temu m.in. wiertło to odznacza się dużą wydajnością pracy. Dla porównania przypomnijmy, że korona wycina (w tym wypadku wykrusza) wąski okrągły rowek w betonie lub kamieniu. Można więc powiedzieć, że jej praca swoją zasadą jest bardziej zbliżona do działania piły otwornicy i dlatego narzędzie to odznacza się dość dużą efektywnością wykorzystania energii młota udarowo-obrotowego. Jednakże, jak już wspominaliśmy, musimy z niego sami usuwać urobek (tzw. rdzeń), gdy wiercimy ma głębokość większą niż 5-6 cm, ponieważ koronka ma wysokość wynoszącą ok. 6 cm.

Warto tu wspomnieć, że niektóre wiertła przebiciowe mają specjalnie zaprojektowaną głowicę z asymetrycznie rozmieszczonymi na obwodzie kołkami z węglików spiekanych. Konsekwencją tej asymetryczności jest duża wydajność pracy boschowskiego narzędzia. Zaś stopniowe zwiększenie jego średnicy od uchwytu SDS-max do głowicy umożliwia mu efektywne przekazywanie energii udaru od młota do obrabianego materiału. Aby nadać wiertłu wysoką wytrzymałość, w procesie produkcji obrabia się je cieplnie w próżni, a także śrutuje (w celu zwiększenia odporności na ścieranie jego powierzchni i zwiększenia wytrzymałości zmęczeniowej materiału).

2 komentarzy

najstarszy

najnowszy oceniany

Inline Feedbacks

View all comments

Łukasz

3 lat temu

Czy takie wiertło nadaje się do betonu zborojonego?

Odpowiedz

StickClose

pins

Admin

Reply to Łukasz

Nie nadaje się, gdyż m.in. może dojść do jego zakleszczenia o pręt i sama geometria głowicy nie nadaje się do obróbki prętów stalowych. Należy zastosować koronę diamentową napędzaną wiertnicą lub wiertło pełne 4-ostrzowe z uchwytem SDS-max (gdy używamy młota kombi SDS-max).

Serdecznie pozdrawiamy. portalnarzedzi.pl

Technika wykonywania spoin metodą MIG

Wiercenie przebiciowe w betonie