Wiercenie w drewnie (część I)

Wielu tzw. fachowców w Polsce używa do wiercenia w drewnie wierteł przeznaczonych do wykonywania otworów w metalach, co w pewnych wypadkach nie jest błędem. Warto jednak zapoznać się z narzędziami specjalnie przeznaczonymi do wiercenia w drewnie, bo zapewniają one optymalną obróbkę i pożądane jakościowo rezultaty w pracy.

 

 

Wiercenie w drewnie różni się od wiercenia w metalach, chociaż dopuszcza się używanie podczas niego wierteł spiralnych do metalu. Jednakże jakość uzyskanych w ten sposób otworów jest niska. Przyczyną tego są właściwości drewna. Jest ono materiałem niehomogenicznym, posiadającym włóknistą

strukturę o zróżnicowanej konsystencji i twardości. Konsekwencją tych cech jest to, że tradycyjne wiertło spiralne do metalu, jeśli nieumiejętnie zaczynamy wiercić otwór, ślizga się po powierzchni drewna, powodując jego zarysowania, a nawet duże wyżłobienia (w przypadku użycia dość dużej siły nacisku). Za to negatywne zjawisko odpowiedzialny jest duży kąt wierzchołkowy tego typu wierteł. Dlatego dla wierteł do drewna opracowano specjalną geometrię, która umożliwia centrowanie otworu, wycinanie dokładne jego krawędzi i szybkie usuwanie wiórów. Do wiercenia w tym materiale używa się trzech zasadniczych rodzajów wierteł: (1) krętych, (2) płaskich i (3) spiralnych (popularnie zwanych świdrami). Stosuje także wiertła maszynowe z M-punktem, szalunkowe oraz środkowce, sedniki i wiertła do zawiasów.

Konieczność stosowania w wiertłach ostrzy centrujących wynika z niehomogeniczności drewna. Ostrza te nie dopuszczają do tzw. zboczenia wiertła z osi wyznaczonego otworu na skutek natrafienia na twarde miejsca w strukturze obrabianego elementu. Ostrze centrujące musi wystawać poza krawędzie skrawające wiertła, żeby mogło osiowo prowadzić je w początkowej fazie wiercenia.

Krawędzie wykonywanego otworu w drewnie muszą być dokładnie i czysto wycinane. Efektem tak prowadzonej operacji jest otwór dokładnie okrągły i gładki (bez zadziorów oraz zadrapań). Można więc powiedzieć, że średnica otworu jest określona przez zewnętrzne krawędzie skrawające, których geometra wynika z ujemnego kąta wierzchołkowego wiertła.