Spawanie prętów zbrojeniowych

Jedną z najczęściej wykonywanych operacji technologicznych na współczesnych budowach jest spawanie prętów zbrojeniowych. Od jego jakości zależy wytrzymałość i trwałość elementów konstrukcyjnych budynków, przęseł, mostów itp.

Na wielu budowach w naszym kraju nie przestrzega się norm dotyczących spawania zbrojeń. Nie ma także odbioru jakościowego połączeń spawanych. A ich prawidłowe wykonanie ma przecież niebagatelne znaczenie zarówno dla wytrzymałości budowli na obciążenia statyczne i dynamiczne, jak i jej trwałości. Przepisy prawa wymagają, aby każda spoina miała kartę technologiczną, w której podany jest rodzaj materiału spawanego, typ użytych elektrod, metoda spawania (np. ręczne, półautomatyczne w osnowie gazowej

itd.), jego parametry (natężenie prądu, pozycja spawania).

Pręty zbrojeniowe łączy się na zakładkę, spawając je przy użyciu spawarek ręcznych lub półautomatycznych (w osnowie gazowej). Jeżeli operacja ta jest wykonywana na powietrzu elektrodami otulonymi spawarką ręczną przez dobrze wyszkolonego spawacza, powinna przebiegać prawidłowo, co oznacza, że wykonane spoiny będą mocne i trwałe. Jeśli zaś wykorzystujemy do tego metodę spawania półautomatycznego w osnowie gazowej, odradzamy stanowczo spawanie na wolnym powietrzu, gdyż wtedy, szczególnie kiedy wieje wiatr, dochodzi do zdmuchiwania gazu osłonowego, co uniemożliwia prawidłowe wykonanie spoin łączących pręty zbrojeniowe. Spawanie w osnowie gazowej powinno być wykonywane przynajmniej pod wiatą z zastosowaniem parawanów osłonowych ustawionych od strony kierunku, z którego wieje wiatr. Najlepiej jednak jest spawać półautomatycznie w osnowie gazowej w pomieszczeniach zamkniętych, które całkowicie eliminują ryzyko powstania zawirowań powietrznych i powstania zjawiska zdmuchiwania gazu osłonowego.

 

Spawane pręty zbrojeniowe powinny być suche, czyste i nieskorodowane. Nie wolno ich spawać w czasie deszczu, ani zaraz po nim. Zawilgocenie łączonego materiału bowiem wywiera negatywny wpływ na jakość spoin. Są one wtedy porowate i mają osłabioną wytrzymałość. Podobnie negatywny na wpływ na nie wywiera rdza, a także zanieczyszczenie prętów smarami, olejami czy ziemią. Substancje te powodują powstawanie tzw. wtrąceń w wykonywane spoiny, które osłabiają ich wytrzymałość. W czasie spawania pręty powinny być solidnie zamocowane. Można do ich mocowania i ustalenia pozycji wykorzystać spawalnicze szczypce zaciskowe, najlepiej ze szczękami do profili okrągłych, gdyż zapewniają one mocny i pewny chwyt prętów. Ponieważ pręty zbrojeniowe wykonuje się ze stali 18G2 lub 18G2A, do ich spawania powinno się stosować elektrody otulone EA 146, ER 346 lub EB 150. Nie wolno w żadnym wypadku używać elektrod ER 146. Elektrody ER 146 nadają się wyłącznie do wykonywania połączeń mało odpowiedzialnych, np. w zbrojeniach ogrodzeń. Zaś oznaczone jako ER 346, EB 150 lub EA-146 można stosować do wykonywania odpowiedzialnych połączeń prętów zbrojeniowych, np. wykorzystywanych w elementach konstrukcyjnych budynków lub budowli. W wypadku ER 146 powinno się używać prądu stałego lub zmiennego, a ER 346 –prądu stałego o biegunowości „+” lub „–”, natomiast w przypadku EB 150 – prądu stałego, przy czym elektroda powinna stanowić biegun dodatni.

Prawidłowo wykonana spoina spawalnicza powinna być wtopiona w materiał i tworzyć tzw. monolit. Jeżeli taka nie jest, oznacza to, iż wykonano ją wadliwie. Prawidłowo i nieprawidłowo wykonane spoiny pokazaliśmy na ilustracji obok, aby można było przy ich użyciu wstępnie ocenić jakość połączeń.