Wielu użytkowników elektronarzędzi, w tym także szlifierek oscylacyjnych, zapomina o istotnej roli osprzętu w obróbce, czyli w tym przypadku arkuszy papierów i płócien ściernych. Od ich jakości w dużym stopniu zależą efekty pracy szlifierkami oscylacyjnymi.

 

Pamiętamy, że szlifierka i stosowany w niej arkusz ścierny to jedna funkcjonalna całość. Dlatego bardzo ważny jest dobór tych narzędzi. Muszą być one dobrane zarówno do rodzaju materiału obrabianego, jak i rodzaju szlifowania (zgrubne lub wykańczające). Głównym kryterium doboru do rodzaju obróbki jest ziarnistość papierów i płócien ściernych. Wielkość ziarna jest standaryzowana m.in. normami Stowarzyszenia Europejskich Wytwórców Wyrobów Ściernych (FEPA). Zgodnie z nimi, podaje się ją

w mikronach (m), a ustala, przesiewając ziarna m.in. przez specjalne sita. Wielkość stanowi kryterium przynależności ziarna do określonej grupy, czyli ziarnistość. Oznacza się ją symbolicznie za pomocą litery „P” i przeważnie dziesiętnej liczby dwu-, trzy- lub czterocyfrowej, np. P24, P60 czy P80, przy czym pierwszą liczbą jest 12, a ostatnią 2500 (wszystkie grupy ziarnistości podaje tabela „Oznaczenia ziarnistości ściernic nasypowych według FEPA”). Interesujące nas arkusze ścierne mają ziarnistość od P40 do P1200: P40-P60 to ziarno zgrubne, P80-P120 – średnie, P120-P 400 – drobne, P600-1200 – bardzo drobne.

Do szlifowania zgrubnego i czyszczenia, np. usuwania rdzy i nalotów, oszlifowania farby, usuwania nierówności i zadziorów stosuje się ściernice nasypowe o dużej ziarnistości. Narzędzia z ziarnem średniej wielkości są przeznaczone do szlifowania średnio dokładnego i wygładzania powierzchni, np. matowienia farb, usuwania drobnych nierówności, czyszczenia powierzchni blach i kształtek ze słabo przylegających zanieczyszczeń, itp. Do szlifowania wykańczającego metali i drewna stosuje się ściernice z ziarnem drobnym, a materiałów bardzo twardych, np. szkła, kamienia, pleksiglasu czy lakieru piecowego – z ziarnem bardzo drobnym.
Omawiając ziarna ścierne, należy wspomnieć, o nasypach. Biorąc pod uwagę odległości pomiędzy pojedynczymi ziarnami, można w zasadzie rozróżnić dwa podstawowe typy nasypów: otwarte i zamknięte lub, inaczej mówiąc, rzadkie i gęste. W przypadku nasypów otwartych powierzchnia ściernicy jest pokryta ziarnem w 30-60%. Jak łatwo zauważyć, ma ona stosunkowo dużo wolnego miejsca pomiędzy ziarnami. Takie nasypy stosuje się w narzędziach przeznaczonych do szlifowania materiałów powodujących zapychanie się powierzchni ściernej, a także do obróbki zgrubnej grubym ziarnem, co umożliwia efektywne odprowadzanie dużych wiórów. Przyjmuje się, że nasypy zamknięte dają pokrycie ziarnem powierzchni ściernicy w 90-100%. Wykorzystuje się je w narzędziach, które muszą posiadać możliwie jak największą liczbę krawędzi tnących na powierzchnię jednostkową. Tego typu nasypy zalecane są do obróbki, podczas której nie występuje zapychanie się ściernic, oraz w celu uzyskania specjalnego wykończenia szlifowanej powierzchni. Umożliwiają one także szybkie usuwanie naddatków.

Jeśli chodzi o dobór arkusza ściernego do rodzaju obrabianego materiału, powinniśmy się tu kierować informacją jego producenta, gdyż ona zależy od wielu czynników, m.in. od typu ziarna, nasypu czy użytego spoiwa. W celu ułatwienia doboru i rozróżnienia poszczególnych grup ściernic o określonych właściwościach oznacza się je kolorami i nazwami handlowymi. Każda firma oferująca te narzędzia na rynku posługuje się innym systemem oznaczeń.

Podczas szlifowania cała stopa maszyny powinna przylegać do obrabianej powierzchni. Szlifierkę należy mocno trzymać w dłoniach i jednocześnie przesuwać ją po powierzchni szlifowanej, obserwując postępy w pracy. Nie wolno jej mocno przyciskać, gdyż zmniejszy to tylko częstotliwość pracy jej stopy i zahamuje tempo pracy. Nie powinniśmy także maszyny przekrzywiać, gdyż obniża to skuteczność szlifowania i powoduje nierównomierne zużycie arkusza ściernego.
W czasie szlifowania drewna, o ile to jest możliwe, należy zmniejszyć częstotliwość oscylacji i wywierać delikatnie siłę nacisku, aby

nie dochodziło do jego przypalenia. Pamiętajmy, że duże prędkości skrawania są przyczyną wydzielania się w strefie obróbki dużej ilości ciepła, co ma negatywny wpływ na powierzchnię drewna. W wypadku szlifowania zgrubnego tego materiału, trzeba koniecznie użyć papierów gruboziarnistych o otwartej strukturze, bo wtedy uzyskuje się najlepsze efekty w pracy. Szlifierkę należy prowadzić wtedy w poprzek jego włókien, gdyż otrzymamy wtedy największą wydajność usuwania naddatków. Wadą szlifowania „pod włos” jest duża chropowatość powierzchni drewnianej.

Podobnie jak drewno, powinniśmy delikatnie szlifować powierzchnie lakierowane lub malowane. Są one również wrażliwe na ciepło wydzielające się podczas obróbki. Zbyt duża jego ilość może spowodować stopienie lakieru lub dezintegrację jego struktury, co ma negatywny wpływ na wygląd i trwałość tego typu powłok. Dlatego, obrabiając takie powierzchnie, powinniśmy delikatnie aplikować nacisk szlifierką na materiał obrabiany, jak również nie używać zbyt dużych prędkości szlifowania. W przypadku posługiwania się arkuszami o małej granulacji, należy koniecznie użyć wydajnego odsysania pyłów (najlepiej za pomocą odkurzacza), aby nie dochodziło do ich topienia się, bo to uszkadza obrabianą powierzchnię.
Bardzo istotne podczas obróbki szlifierkami oscylacyjnymi jest odsysanie pyłów. Po pierwsze, nie dopuszcza ono do zapylenia środowiska pracy, co jest szkodliwe dla użytkowników tych elektronarzędzi. Po drugie, przeciwdziała dostawaniu się do wnętrza szlifierek pyłu szlifierskiego, który ma negatywny wpływ na ich trwałość. Wiele maszyn ma własne systemy odsysania pyłów do worka lub specjalnego pojemnika zamontowanego na ich obudowie. Jednakże najlepiej użyć do tego odkurzacza, o ile elektronarzędzie można do niego podłączyć, gdyż takie rozwiązanie jest najskuteczniejsze. Jedyną jego wadą jest czasami zjawisko za silnego przylegania szlifierki do obrabianej powierzchni, co jest spowodowane zbyt dużym podciśnieniem. Dlatego warto posłużyć się odkurzaczem o regulowanej sile ssania.

Ponieważ szlifierki oscylacyjne pracują w środowisku zapylonym, dla prawidłowej ich eksploatacji bardzo istotne jest także wykonywanie okresowych przeglądów oraz czyszczenie z kurzu i pyłów ich wnętrza. Powinny to wykonywać przeszkolone osoby lub specjalizowane serwisy. Czynności te zwiększają trwałość szlifierek oscylacyjnych, a także zapewniają im sprawność techniczną. W przypadku awarii maszyny, należy ją oddać do naprawy do specjalistycznego serwisu, najlepiej autoryzowanego przez producenta. Wykonywanie samodzielne naprawy jest nieopłacalne, w skrajnym wypadku może doprowadzić do zupełnego zniszczenia maszyny.

 pins